Abdurrahim Karakoç; Ben

Şiir;

Toplumsal mutluluk ya da felaketlerden duyulan sevinç ya da acı gibi ortak duygular, aşk, ayrılık, özlem, ölüm acısı gibi ferdi duygular şiirin konularındandır. Bu tür, dünya edebiyatında da en çok işlenen ve sevilen türdür.

Şiir, Türk edebiyatında da çok sık kullanılmaktadır. Divan edebiyatında Fuzuli, Nedim; Halk tasavvuf edebiyatında Yunus Emre, din dışı Halk edebiyatında Karacaoğlan, yeni edebiyatta Yahya Kemal, Ahmet Haşim, Cahit Sıtkı gibi şairler, bu alanda çok kıymetli eserler meydana getirmişlerdir.

Divan edebiyatında özellikle gazeller, şarkılar; halk edebiyatında koşmalar, semailer şiire örnek gösterilebilir.

Cumhuriyet döneminde ise şiirler türlü nazım biçimleriyle yazıla gelmektedir.
Okuyun…

www.yasarkiraz.com
***

Ben

Ben: Karlı dağların deli rüzgârı..
Ben: Tozlu yolların demirbaşıyım.
Ben: suyu kurumuş sevgi pınarı...
Ben: Toprak bekçisi, mezar taşıyım.

Ben: Hep yıllar yılı kanayan çıban...
Ben: Fikir sürüsün yitiren çoban.
Ben: Hayâl peşinde çarıksız taban...
Ben: gurbet ağzında bulgur aşıyım.

Ben: çürük bir gemi aşk denizinde..
Ben: Yağmur damlası dostun izinde.
Ben: Yanıp kül oldum aşkın közünde...
Ben: Kara sevdanın dert yoldaşıyım.

Ben: Koyu düşmanım yersiz gülüşe
Ben: Düşüvermişim bitmez bir düşe
Ben: Bıldır ağlarım bu yıl ölmüşe...
Ben: Bensiz duygunun ilk savaşıyım.

Ben: Gönlü aklına uymayan deli..
Ben: Az düşünceden doymayan deli.
Ben: Beni ben diye saymayan deli...
Bırakın, ben benden uzaklaşayım.
.

Abdurrahim Karakoç